Άλλη μια μέρα δουλειάς...

Το σημερινό ραντεβού μας λοιπόν πρωί πρωί. Η ώρα 7 και κάτι. Οι υπόλοιποι είναι ήδη εκεί και συζητάνε. Πως θα το κάνουμε, τι θα κάνουμε, να φορτώσουμε, τι μας λείπει, πως να πάμε να βιαστούμε να προλάβουμε.. Η καλημέρα μου δε τους κόβει καθόλου τη ροή τους.. Μόνο οι μισοί ανταποκρίνονται κόβοντας τη λέξη στη μέση και ξανά εκεί.

- Μάστορα κατέβασε το τροχό

- Δες ρε συ μια τι στηρίγματα περίσσεψαν από χθες

- Να βάλουμε νερό στο αυτοκίνητο

- Και βενζίνη μη ξεχάσουμε

- Όχι βάλαμε χθες, το νερό μόνο να δούμε

- Χωράμε κ οι τέσσερις με τα πράγματα;

- Ναι μωρέ, απλά να δέσουμε τη ταινία πάνω

- ...

Μου' ρχεται να κλείσω τα αυτιά μου.. Ξέρω πολύ καλά τι μας περιμένει και τρελαίνομαι.. Βγάζω και στρίβω ένα τσιγάρο. Δεν έχω όρεξη για τίποτα και τους το δείχνω, απλά βγαίνω έξω και το κάνω μαζί με το καφέ μου..

- Πάλι τσιγάρο ρε; Τα πνευμόνια σου πρωί πρωί..

- Μαστόρια είμαστε έτοιμοι; Φύγαμε..

Και ξεκινάμε για Γέρακα. Μακρινή διαδρομή αλλά σήμερα είναι Σαββάτο και δεν έχει κίνηση. Στο αμάξι σιωπή.. Δαγκώνω το καλαμάκι του καφέ σε μία προσπάθεια να κρατηθώ ξύπνιος. Σιγά σιγά αρχίζουν και μιλάνε μα δε δίνω σημασία. Είμαι ακόμα στο χθεσινό βράδυ.. Συζητάνε και γελάνε με αηδίες, κλασσικά.. Μα εγώ εκεί, στο καλαμάκι μου.. Το βρίσκω πολύ πιο ωραίο να ασχολούμαι μαζί του παρά να συμμετάσχω στις γκομενοσυζητήσεις τους.. Γαμησια, πίπες, βυζιά, κώλοι. Ο ένας πιο γαμιάς απ' τον άλλο. Δε τους αντέχω..

Έξοδος Αττικής οδού. Χανόμαστε. Πάλι πίσω, δεξιά αριστερά. Ρωτάνε, ανοίγουνε χάρτη μα οι δρόμοι μοιάζουν λαβύρινθος. Παρακαλάω να μη το βρούμε σύντομα. Δε θέλω να φτάσουμε. Σκέφτομαι πως καλύτερα να ακούω τις μαλακίες παρά να πιάσουμε δουλειά. Λίγο ακόμα.. Να κάνω ένα τσιγάρο τουλάχιστον. Συναντάμε εργάτες πιο κάτω στο σταυροδρόμι. Μετανάστες όλοι. Βλέμματα σκυφτά, πρόσωπα ταλαιπωρημένα. Με το κολατσιό στη σακούλα δίπλα τους. Άλλοι τσούρμο και άλλοι διάσπαρτοι σε δυάδες περιμένουν κάποιον γαμημένο εργολάβο μπας και βγάλουν το σημερινό μεροκάματο. Άγνωστο αν θα τα καταφέρουν. Απλά θέμα τύχης. Ρωτάμε έναν από αυτούς και μας δείχνει. Σκέφτομαι.. Εκμετάλλευση, εντατικοποίηση, φωνές, προσβολές, στις πιο σκληρές δουλείες, τρέξιμο, δουλειά, δουλειά, δουλειά... Πως το αντέχουν; Απάντηση. Άμα έχεις ανάγκη όλα τα υπομένεις... Κοιτάω γύρω μου... Σκατά, είμαστε ήδη στη Μαραθώνος και φτάνουμε στην οικοδομή.

- Κατεβάστε τα πράγματα να πάω να δω τι γίνεται

- Απλώστε μπαλαντέζα να τη πετάξουμε κάτω

- Να ξεκινήσουμε μάστορα η θες να δέσεις τις κολόνες πρώτα;

- Από που κατεβαίνουμε;

- Πιάσε τη ταινία να τη πετάξουμε από δω

- ...

Και όλα είναι έτοιμα. Τεντώνομαι. Ψάχνω κάτι για να ασχοληθώ, πάω στ' αμάξι να πάρω τα νερά, γυρνάω και στέκομαι από πάνω. Οι υπόλοιποι είναι ήδη κάτω και ξεκινάνε. Δεν έχω κουράγιο. Κάνω πως κοιτάω τα σίδερα ψάχνοντας τα σημεία στα οποία θα τρέξουμε τη γείωση. Στη πραγματικότητα νομίζω πως θέλω λίγο χρόνο ακόμα πριν ξεκινήσω.

- Πριν κατέβεις φέρε και ένα δεκατριάρι καρυδάκι

- Καλά δε πήρατε; Πάω να δω

Άλλο που δεν ήθελα, πάω, ψάχνω, βρίσκω, γυρνάω, τους το πετάω. Σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα αυτό που κάνω. Παίρνω βαθιά ανάσα και κατεβαίνω με αυτή τη σάπια σκάλα. Ο ήλιος έχει κάνει ήδη αισθητή τη παρουσία του. Τους λέω να πιάσουμε το κομμάτι που έχει ίσκιο ακόμα.

...

Η ώρα δώδεκα και εμείς ακόμα τρέχουμε. Δε λέει να τελειώσει με τίποτα. Μας ετοιμάζουν το κομμάτι, μετράμε, κόβουμε, στηρίζουμε. Ξανά και ξανά... Τροχοί, πένσες, σύρματα, κλειδιά, στηρίγματα εναλλάσσονται ασταμάτητα στα χέρια μας. Δε τους προλαβαίνουμε. Ένας εργάτης παραπατάει και πέφτουν χώματα στον από κάτω. Του ρίχνει δυο παναγίες και συνεχίζουν σα να μη τρέχει τίποτα. Τα σίδερα πηγαινοέρχονται ξυστά πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

- Πρόσεχε λίγο ρε μάστορα θα με σκοτώσεις

- Μη φοβάσαι σε βλέπω

- Με βλέπεις αλλά συνεχίζεις

- Ε κάνε στην άκρη πρέπει να ντύσω το δοκάρι

- Να περιμένεις να τελειώσω

- Έλα τελείωνε φύγε

- …

Τρέλα! Έχω γίνει μούσκεμα και κάθομαι να πιω λίγο νερό. Τους παρατηρώ... Που βρίσκομαι πάλι ρε πούστη μου; Άντε να τελειώνουμε.. 'Ένας πόνος αρχίζει να με χτυπά σιγά σιγά στο κεφάλι μου. Ρεύομαι και μου' ρχεται η γεύση απ' τα χθεσινά ξύδια. Μα έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Ήξερα πολύ καλά το σημερινό ζόρι αλλά τα χθεσινά κεράκια δε θα τ' άλλαζα με τίποτα. Και δεν είναι που είχα τόσα χρόνια να τα σβήσω. Είναι που βρέθηκα ξαφνικά με τόσους φίλους και πέρασα τόσο όμορφα.. Είναι τα δώρα που δε περίμενα  Είναι που με θυμήθηκαν τόσοι άνθρωποι. Όχι τα χρόνια πολλά που μου είπαν αλλά η αγάπη τους που ένιωσα..

...

Κατακουρασμένοι σχεδόν κοντεύουμε. Δύο στηρίγματα ακόμα και τέλος. Έχει μεσημεριάσει για τα καλά. Κοιτάω τη ταινία και ακολουθώ τη πορεία της. Έκανε το κύκλο της και ολοκληρώθηκε. Σα να ανακουφίζομαι λιγάκι. Επιτέλους! Κοιτάζομαι με τους υπόλοιπους και χαμογελάμε. Πάω και σφίγγω τα τελευταία παξιμάδια, τελειώσαμε! Νιώθω εξάντληση μα είμαι μέσα στην υπερένταση. Μαζεύουμε, πλενόμαστε και ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής. Ουυυυφ! Πάει και αυτό. Αλλά τι να το κάνεις.. Ήταν απλά το τέλος άλλης μιας μέρας δουλειάς. Είμαι μόλις εικοσιτρία και έχω τόσα χρόνια μπροστά μου. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως αύριο είναι Κυριακή...

Υπάρχουνε στιγμές, γλέντια, μαζώξεις, πράγματα που περνάμε καλά αλλά το πρωινό ξύπνημα μας καθορίζει. Υπάρχουνε και άλλες όμως που αυτό ξεπερνιέται και λες στο διάολο και το πρωί, στο διάολο και η δουλειά, τώρα περνάω καλά!