Περιμένοντας..

Δρόμοι που θα περπατούμε παρέα

Σε αγαπώ ως άνθρωπο,
ελπίζω να σε βοηθήσω
να μην σαπίζεις τα νιάτα σου.
Τα πουλιά, ο αέρας, η βλάστηση, το νερό
είναι συναισθήματα που θέλω να νιώσεις.
Η σκέψη, η κατανόηση, η αμφισβήτηση, η αντίδραση
είναι η καθημερινότητα που θέλω να μην μπορείς να αποχωριστείς.
Η μουσική, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές
είναι πλευρές της ψυχής σου που θέλω να μην ξεχνάς.
Η συζήτηση, η έκφραση, η δημιουργία
είναι αυτά που έχεις ανάγκη και θέλω να κάνουμε μαζί.
Ο ουρανός, η γαλήνη, η ψυχή μας
θα είναι δρόμοι που θα περπατούμε παρέα..

Η θάλασσα, το κρύο, ο χειμώνας
αυτά σε φέρνουν και τα αγαπώ
έρχεσαι, φεύγεις, έρχομαι, φεύγω
σε κενό χρόνο, δε μετράω πια..

Φτιάχνω διαλόγους
ή θυμάμαι τους παλιούς
τους δίνω άλλα νοήματα, αυτά που θέλω
προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι τόσα χρόνια
γιατί δεν το λες ποτέ;
συνέχεια σκέφτεσαι, λίγο μιλάς και ξανά..
σε ‘διακόπτω’, για να μάθω
τόσα ταξίδια μας θυμάμαι, ελάχιστες φράσεις..

Μου λείπεις πιο πολύ όσο περνούν τα χρόνια
μα δεν το δείχνω
εσύ το βλέπεις όταν με απασχολεί κάτι,
αλλά ξαφνιάζεσαι
« τι σε προβληματίζει παιδί μου; »
δεν μπορείς να το χωνέψεις
δε με ξέρεις καλά
κι αν δε σου πω τι σκέφτομαι δεν μπορείς να ξέρεις
σαν εσένα έγινα και τώρα απορείς.

Μικρό αστέρι θα γεννηθεί
σαν δυο ανέμοι σιωπηλοί
ανταλλάξουν τις φωνές τους.

Την περιμένω αυτήν την στιγμή..

Δημητσάνα

Όταν τη νύχτα είδα τα απομεινάρια ενός χωριάτικου σπιτιού,

εκτεθειμένα στο πέρασμα του ανέμου και της βροχής,

με διαπέρασε ένας σύντομος φόβος

ότι αυτά που ζούμε κ εμείς θα αποτυπωθούν σε τοίχους

που κάποια στιγμή θα ξεθωριάσουν.

Ανάμνηση μιάς παλιάς, αλλά πεζής αυτή τη φορά, εποχής

θα γίνουμε και κάποιος άλλος σαν εμένα θα συλλογιέται τα ίδια.

Αλλά δεν θα είναι τυχερός σαν εμένα,

γιατί δεν θα νιώσει το πέρασμα της ψυχής μου από δίπλα του.

Θα τριγυρνάω σε όμορφα βουνά και σε χορτάρια

και όχι σε κελιά πολυκατοικιών.

Άλλη μια μέρα δουλειάς...

Το σημερινό ραντεβού μας λοιπόν πρωί πρωί. Η ώρα 7 και κάτι. Οι υπόλοιποι είναι ήδη εκεί και συζητάνε. Πως θα το κάνουμε, τι θα κάνουμε, να φορτώσουμε, τι μας λείπει, πως να πάμε να βιαστούμε να προλάβουμε.. Η καλημέρα μου δε τους κόβει καθόλου τη ροή τους.. Μόνο οι μισοί ανταποκρίνονται κόβοντας τη λέξη στη μέση και ξανά εκεί.

- Μάστορα κατέβασε το τροχό

- Δες ρε συ μια τι στηρίγματα περίσσεψαν από χθες

- Να βάλουμε νερό στο αυτοκίνητο

- Και βενζίνη μη ξεχάσουμε

- Όχι βάλαμε χθες, το νερό μόνο να δούμε

- Χωράμε κ οι τέσσερις με τα πράγματα;

- Ναι μωρέ, απλά να δέσουμε τη ταινία πάνω

- ...

Μου' ρχεται να κλείσω τα αυτιά μου.. Ξέρω πολύ καλά τι μας περιμένει και τρελαίνομαι.. Βγάζω και στρίβω ένα τσιγάρο. Δεν έχω όρεξη για τίποτα και τους το δείχνω, απλά βγαίνω έξω και το κάνω μαζί με το καφέ μου..

- Πάλι τσιγάρο ρε; Τα πνευμόνια σου πρωί πρωί..

- Μαστόρια είμαστε έτοιμοι; Φύγαμε..

Και ξεκινάμε για Γέρακα. Μακρινή διαδρομή αλλά σήμερα είναι Σαββάτο και δεν έχει κίνηση. Στο αμάξι σιωπή.. Δαγκώνω το καλαμάκι του καφέ σε μία προσπάθεια να κρατηθώ ξύπνιος. Σιγά σιγά αρχίζουν και μιλάνε μα δε δίνω σημασία. Είμαι ακόμα στο χθεσινό βράδυ.. Συζητάνε και γελάνε με αηδίες, κλασσικά.. Μα εγώ εκεί, στο καλαμάκι μου.. Το βρίσκω πολύ πιο ωραίο να ασχολούμαι μαζί του παρά να συμμετάσχω στις γκομενοσυζητήσεις τους.. Γαμησια, πίπες, βυζιά, κώλοι. Ο ένας πιο γαμιάς απ' τον άλλο. Δε τους αντέχω..

Έξοδος Αττικής οδού. Χανόμαστε. Πάλι πίσω, δεξιά αριστερά. Ρωτάνε, ανοίγουνε χάρτη μα οι δρόμοι μοιάζουν λαβύρινθος. Παρακαλάω να μη το βρούμε σύντομα. Δε θέλω να φτάσουμε. Σκέφτομαι πως καλύτερα να ακούω τις μαλακίες παρά να πιάσουμε δουλειά. Λίγο ακόμα.. Να κάνω ένα τσιγάρο τουλάχιστον. Συναντάμε εργάτες πιο κάτω στο σταυροδρόμι. Μετανάστες όλοι. Βλέμματα σκυφτά, πρόσωπα ταλαιπωρημένα. Με το κολατσιό στη σακούλα δίπλα τους. Άλλοι τσούρμο και άλλοι διάσπαρτοι σε δυάδες περιμένουν κάποιον γαμημένο εργολάβο μπας και βγάλουν το σημερινό μεροκάματο. Άγνωστο αν θα τα καταφέρουν. Απλά θέμα τύχης. Ρωτάμε έναν από αυτούς και μας δείχνει. Σκέφτομαι.. Εκμετάλλευση, εντατικοποίηση, φωνές, προσβολές, στις πιο σκληρές δουλείες, τρέξιμο, δουλειά, δουλειά, δουλειά... Πως το αντέχουν; Απάντηση. Άμα έχεις ανάγκη όλα τα υπομένεις... Κοιτάω γύρω μου... Σκατά, είμαστε ήδη στη Μαραθώνος και φτάνουμε στην οικοδομή.

- Κατεβάστε τα πράγματα να πάω να δω τι γίνεται

- Απλώστε μπαλαντέζα να τη πετάξουμε κάτω

- Να ξεκινήσουμε μάστορα η θες να δέσεις τις κολόνες πρώτα;

- Από που κατεβαίνουμε;

- Πιάσε τη ταινία να τη πετάξουμε από δω

- ...

Και όλα είναι έτοιμα. Τεντώνομαι. Ψάχνω κάτι για να ασχοληθώ, πάω στ' αμάξι να πάρω τα νερά, γυρνάω και στέκομαι από πάνω. Οι υπόλοιποι είναι ήδη κάτω και ξεκινάνε. Δεν έχω κουράγιο. Κάνω πως κοιτάω τα σίδερα ψάχνοντας τα σημεία στα οποία θα τρέξουμε τη γείωση. Στη πραγματικότητα νομίζω πως θέλω λίγο χρόνο ακόμα πριν ξεκινήσω.

- Πριν κατέβεις φέρε και ένα δεκατριάρι καρυδάκι

- Καλά δε πήρατε; Πάω να δω

Άλλο που δεν ήθελα, πάω, ψάχνω, βρίσκω, γυρνάω, τους το πετάω. Σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα αυτό που κάνω. Παίρνω βαθιά ανάσα και κατεβαίνω με αυτή τη σάπια σκάλα. Ο ήλιος έχει κάνει ήδη αισθητή τη παρουσία του. Τους λέω να πιάσουμε το κομμάτι που έχει ίσκιο ακόμα.

...

Η ώρα δώδεκα και εμείς ακόμα τρέχουμε. Δε λέει να τελειώσει με τίποτα. Μας ετοιμάζουν το κομμάτι, μετράμε, κόβουμε, στηρίζουμε. Ξανά και ξανά... Τροχοί, πένσες, σύρματα, κλειδιά, στηρίγματα εναλλάσσονται ασταμάτητα στα χέρια μας. Δε τους προλαβαίνουμε. Ένας εργάτης παραπατάει και πέφτουν χώματα στον από κάτω. Του ρίχνει δυο παναγίες και συνεχίζουν σα να μη τρέχει τίποτα. Τα σίδερα πηγαινοέρχονται ξυστά πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

- Πρόσεχε λίγο ρε μάστορα θα με σκοτώσεις

- Μη φοβάσαι σε βλέπω

- Με βλέπεις αλλά συνεχίζεις

- Ε κάνε στην άκρη πρέπει να ντύσω το δοκάρι

- Να περιμένεις να τελειώσω

- Έλα τελείωνε φύγε

- …

Τρέλα! Έχω γίνει μούσκεμα και κάθομαι να πιω λίγο νερό. Τους παρατηρώ... Που βρίσκομαι πάλι ρε πούστη μου; Άντε να τελειώνουμε.. 'Ένας πόνος αρχίζει να με χτυπά σιγά σιγά στο κεφάλι μου. Ρεύομαι και μου' ρχεται η γεύση απ' τα χθεσινά ξύδια. Μα έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Ήξερα πολύ καλά το σημερινό ζόρι αλλά τα χθεσινά κεράκια δε θα τ' άλλαζα με τίποτα. Και δεν είναι που είχα τόσα χρόνια να τα σβήσω. Είναι που βρέθηκα ξαφνικά με τόσους φίλους και πέρασα τόσο όμορφα.. Είναι τα δώρα που δε περίμενα  Είναι που με θυμήθηκαν τόσοι άνθρωποι. Όχι τα χρόνια πολλά που μου είπαν αλλά η αγάπη τους που ένιωσα..

...

Κατακουρασμένοι σχεδόν κοντεύουμε. Δύο στηρίγματα ακόμα και τέλος. Έχει μεσημεριάσει για τα καλά. Κοιτάω τη ταινία και ακολουθώ τη πορεία της. Έκανε το κύκλο της και ολοκληρώθηκε. Σα να ανακουφίζομαι λιγάκι. Επιτέλους! Κοιτάζομαι με τους υπόλοιπους και χαμογελάμε. Πάω και σφίγγω τα τελευταία παξιμάδια, τελειώσαμε! Νιώθω εξάντληση μα είμαι μέσα στην υπερένταση. Μαζεύουμε, πλενόμαστε και ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής. Ουυυυφ! Πάει και αυτό. Αλλά τι να το κάνεις.. Ήταν απλά το τέλος άλλης μιας μέρας δουλειάς. Είμαι μόλις εικοσιτρία και έχω τόσα χρόνια μπροστά μου. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως αύριο είναι Κυριακή...

Υπάρχουνε στιγμές, γλέντια, μαζώξεις, πράγματα που περνάμε καλά αλλά το πρωινό ξύπνημα μας καθορίζει. Υπάρχουνε και άλλες όμως που αυτό ξεπερνιέται και λες στο διάολο και το πρωί, στο διάολο και η δουλειά, τώρα περνάω καλά!

Πάρνηθα 04.10.09

Η Μόλα το σούρουπο..

Κοίτα να δείς, ακόμα υπάρχει αυτό το σύνθημα... Επίκαιρο ξανά λοιπόν!

Χειμωνιάτικη, νυχτερινή βόλτα

Βήματα μικρά στο πεζοδρόμιο
γύρω φώτα
το κεφάλι ψηλά, κοιτά τον ουρανό
μαύρος με λίγα λαμπερά αστέρια, τα πιο όμορφα του χρόνου
νεφελώματα ασημένια
τα χέρια λυτά, παγωμένα
το βλέμμα πέφτει σε αμάξια, κτίρια μεγάλα
χωρίς να το θέλει
και το σώμα χωρίς να το θέλει βρίσκεται εκεί
προσπαθεί να ταιριάξει με μια χλωμή πραγματικότητα
αντιστέκεται τιμωρώντας τον εαυτό του
χέρια έξω από τις τσέπες, μπουφάν ανοιχτό, καμία επαφή με τους γύρω του
αφού δεν νιώθω τη φύση, ας νιώσω την εποχή …

Καλό χειμώνα να έχουμε και να έρθει σύντομα!

Mουσική υπόκρουση : Gnossienne No4 , του Erik Satie
http://rapidshare.com/files/286804524/04_Gnossienne_No.4.mp3.html

Γυάλινες Φυάλες

Κάτω από το σκοτεινό κρεβάτι μου
είναι κρυμμένες τρεις φυάλες γυάλινες.
είναι πάντα εκεί και με περιμένουν να σπάσω..

Η μία κόκκινη, η δεύτερη πορτοκαλί και η τρίτη πράσινη.
η κόκκινη έχει μέσα φωτιά
η πορτοκαλί καπνό και η πράσινη άνεμο.

Σκύβω και πέφτω στο πάτωμα. τις κοιτάω
διαλέγω την κόκκινη και την ανοίγω
τα μάτια μου αντανακλούν το περιεχόμενο, γίναν σπινθυροβόλα..

Την κλείνω και ανοίγω τη δεύτερη.
κοιτάζω μέσα, τα μάτια μου δακρύζουν
έχει γεμίσει το δωμάτιο καπνό και δυσκολεύομαι να το κλείσω
ώρα πολλή περνά ώσπου να τα καταφέρω..

Ανοίγω την τρίτη φυάλη
ο άνεμος μου στεγνώνει όλα τα δάκρυα, μαζί και τις σκέψεις..
στο μυαλό μου, δεν έμεινε τίποτε
το ξημέρωμα μόνο προσμένω..

ξημερώματα

Πρωινό περπάτημα παρατηρώντας τα πουλιά λίγο πριν χαράξει..

Είναι μαύρα με λίγο γκρίζο και τους αρέσει το σκοτάδι και η δροσιά.. Γι αυτό τα παρατηρείς το ξημέρωμα ή το σούρουπο πολλά μαζί και μόλις αντιληφθούν την παρουσία σου πετούν μακριά..

Κάποτε υπάρχουμε σε μέρη που δε μας γεμίζουν, με ανθρώπους που δεν συμπορευόμαστε . Αυτό όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να εγκλωβίσει την ψυχή σε ανιαρές στιγμές ρουτίνας. Πάντα υπάρχει ο τόπος , έστω και ο πιο περιορισμένος, και η ώρα, έστω και η πιο παράλογη, της δημιουργίας, της γαλήνης, των συναισθημάτων.. Έστω λοιπόν η δημιουργία η πιο απεριόριστη, η πιο ανεξάρτητη, η πιο αυθόρμητη, η πιο προσωπική και η πιο συλλογική μαζί, η πιο αληθινή μας στιγμή..

Καλή αρχή να έχουμε!

Το πρωινό ξύπνημα...

Ώρα 7.00 πμ Μια δυνατή μελωδία εισβάλει ξαφνικά στον ονειρικό σου κόσμο. Προσπαθείς να καταλάβεις από που είναι.. Όλο και δυναμώνει. Σε ταράζει. Είναι εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου που σε οδηγούν στον καθιερωμένο αναστεναγμό. Πφφφ.. Τα μάτια προσπαθούν να ανοίξουν.. Δέκα λεπτά ακόμη.. Αφύπνιση; ok.. Και ξανά αυτός ο απαίσιος ήχος. Πετάγεσαι! Όλα σου μοιάζουν συνηθισμένα. Δεύτερος αναστεναγμός και ξαπλώνεις ξανά. Άντε πάλι.. Μόνο που αυτή τη φορά το κάνεις με τα μάτια ανοιχτά. Ξέρεις πως αν κλείσουν μπορεί ν’ αργήσουν ξανά.. Δε σε παίρνει. Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Σα να θες να τον πείσεις για κάτι.. Πόσο ανάγκη έχεις λίγο χρόνο ακόμα; Τι ανακούφιση.. Οι σκέψεις στιγμιαίες τρέχουν σε γρήγορους ρυθμούς. Πρωί, αφεντικό, φωνές, νυστάζεις, μαγαζί, δε θέλεις αλλά πρέπει, λίγο ακόμη, βλαστήμιες, σκατά.. Δε σ’ αφήνουν.. Σηκώνεσαι! Το μυαλό αν και θολωμένο, ξέρει.. δεν είναι Κυριακή, ξέρει.. δε ξυπνάς για κάτι άλλο, ξέρει τι πρέπει να κάνει.. Τα πάντα πλέον γίνονται ρομποτικά. Πάς στο μπάνιο, κατουράς, πλένεσαι, επιστρέφεις, ντύνεσαι.. Κουζίνα, καφές, τσιγάρο. Κοιτάς λίγο απ’ το παράθυρο. Αυτοκίνητα τσουλάνε, κόσμος περπατάει, ο βενζινάς έχει ήδη ανεβάσει τα ρολά, ο ήλιος δε λέει ακόμα να φανεί πίσω απ’ τις πολυκατοικίες Ίδια εικόνα κάθε πρωί. Δεν έχεις βαρεθεί; Κι όμως κοιτάς.. Σα να ψάχνεις μια διαφορετική στιγμή σ’ αυτό το γαμημένο πρωινό σου. Σα να θες να αφεθείς για λίγο.. Ρολόι, έχεις ήδη αργήσει. Λίγες τζούρες ακόμα και μαζεύεις τα πράγματά σου. Κινητό, τσιγάρα, πορτοφόλι. Βιάζεσαι.. Σκέφτεσαι αν έχεις ξεχάσει κάτι. Κλειδιά, πόρτα. Εφτά και εικοσικάτι λεπτά.. Ώρα για δουλειά!

...με εξαγριώνει!

Σ’ ένα φίλο…

ενέργεια - όρεξη - θέληση - λαχτάρα - δημιουργικότητα

ανταλλαγή - συνδιαμόρφοση - πρωτοβουλία - επικοινωνία

σκέψη - φαντασία - όνειρο - επιθυμία - συναίσθημα - αναζήτηση – ανησυχία – αμφισβήτηση – αγωνία

αντίληψη - ερέθισμα - συνείδηση - αξιοπρέπεια - λόγος - πράξη

...

Λέξεις που κατά κάποιο τρόπο γεννούν, εκκινούν, λειτουργούν, συνθέτουν, συνεχίζουν, βελτιώνουν, ποικίλουν τα εγχειρήματα.. Δίνοντας μια ξεχωριστή αισθητική απ' τα συνηθισμένα, τα οριοθετημένα. Σπάζοντας τα καλούπια, γίνονται θραύσματα και χάνονται μέσα στην απέραντη μαγεία της διαφορετικότητας, της ατομικότητας, της προσωπικότητας, της ελεύθερης έκφρασης. Είναι αυτές που υπάγονται μέσα στον ευρύτερό του τρόπο σκέψης και ζωής.

Τι περιμένει; Tι περίμενε πάντα;

Κάθε φορά που μοιραζόταν.. Κάθε φορά που έδινε τις σκέψεις του μέσα οπό δημιουργίες, τη ψυχή του μέσα από νότες, τα συναισθήματα του μέσα από γραπτά, τις επιθυμίες του μέσα από τα εγχειρήματά του.. τα όνειρά του.. τις ιδέες του, τις προτάσεις του, τα ερωτηματικά του, τις αναμνήσεις του, τις θλίψεις του, τις αγωνίες του, τις στιγμές του, την οργή του.. Μέσα από τις ασχολίες του, τις κουβέντες και τις δραστηριότητες του..

Ψάχνοντας αντίκρισμα, κατανόηση, συνοδοιπόρους στο ζόρικο ταξίδι της ζωής. Προσπαθώντας να επικοινωνήσει, να νιώσει, να φτάσει να γευτεί τη γλυκιά μυρωδιά που φέρουν οι καθαρές ανάσες διαφυγής από τη δυσοσμία της κανονικότητας. Αυτές οι μέρες που τόσο λαχταρεί..

Ήρθαν;

Ποτέ δε θάρθουν όλες οι μέρες και οι στιγμές που περιμένουμε γιατί πολύ απλά δε θα σταματήσουμε ποτέ να αναζητούμε και να ανακαλύπτουμε νέες. Και αν έρχονται θα θέλουμε κι άλλες, καινούριες συνεχώς. Γιατί δεν αρκούμαστε.. Πάντα θα γράφουμε για αυτά και μετά για τα επόμενα.. Είμαστε πλούσιοι σε αποθέματα αγάπης, χαράς, δημιουργίας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας..

Και άμα φανούν κάποιες από αυτές και δεν τις ανταμώσουμε, από ανημποριά η ασυμφωνία, ανασυντασσόμαστε και συνεχίζουμε.

Δεν υπάρχει προδοσία στις επιθυμίες μας αρκεί να τις οπλίζουμε κάθε στιγμή. Διατηρώντας τις προθέσεις μας επιφυλασσόμενοι για τις επόμενες. Πράττοντας στο τώρα.

«…δεν είναι υποσχέσεις άλλωστε

είναι τρέλα

δεν δεσμεύεσαι – απελευθερώνεσαι…»

Όχι μόνο δεν αξίζει η προδοσία αλλά ούτε καν να τη σκέφτεσαι φίλε μου! Κι αν κάθε φορά περίμενες το κάτι παραπάνω, μπορεί και να’ χεις δίκιο. Είτε αυτό έχει να κάνει με σένα για κάτι που δεν το πέτυχες ακριβώς είτε με άλλους για κάτι που σου άφησαν ελάχιστο ή κενό. Πάντως εσύ ξέρεις καλύτερα πως η ζωή σου είσαι σε συνάφεια με τον ίδια σου τη ψυχή.. Πάμε σου λέω!

Να αναζητούμε όμορφα και μαγικά περάσματα. Μη σταματώντας στιγμή να ανακαλύπτουμε καινούρια. Ξανά και ξανά. Για πάντα..

11/9/09

Το μυαλό βασανίζεται.. Δεν είναι τυχαίο. Υπάρχουν πράγματα που το ταλαιπωρούν. Μα πως να ξεφύγει; Πως να δώσει μια και να τα διώξει; Μπορεί; Γίνεται οι θελήσεις να βρίσκουν πάντα απροσπέραστα εμπόδια; Η μήπως δεν είναι τόσο δυνατές για να πραγματοποιηθούν; Εξαρτώνται από κάτι; Κι αν ναι τι είναι αυτό που τις καθορίζει; Τι δέχεται και πως επηρεάζεται; Τι είναι διατεθειμένο να κάνει αναζητώντας όμορφες στιγμές και τι να υπομένει επαναλαμβάνοντας τη μίζερη πραγματικότητα; Όλα παίζουν το ρόλο τους.. Αυτά που δέχεται. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο ζόρικα.

Είναι πολύ εύκολο να λες σε κάποιον: «δεν υπάρχει δε μπορώ, αλλά δε θέλω». Ε ναι λοιπόν δε μπορώ! Όπως το εννοείς.. Γιατί το «μπορώ» το δικό μου από το «μπορώ» το δικό σου διαφέρουν. Απέχουν.. Και είναι λογικό. Δε μπορείς να σκέφτεσαι σαν «εσύ» όταν το λες αυτό. Δε γίνεται.. Διαφορετικά όρια, εμμονές, αντιλήψεις, βιώματα, ερεθίσματα..

Τα «θέλω» μας εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, μα το πιο σημαντικό είναι το κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να τα αποκτήσουμε, προσγειωμένοι πάντα στη δικιά μας πραγματικότητα. Και δεν αρκεί απλά να προσπαθείς σιγά σιγά κουβαλώντας απ’ τ’ άσχημα, αλλά σε μια στιγμή να τους δώσεις μια και να τους πεις στο διάολο! Θα κάνω τη ζωή δική μου!

Ένας ελιγμός και τα όμορφα στρέφονται μπροστά μας

ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ! Μας αξίζει..

Καλή αρχή και καλή τύχη!