Το μυαλό βασανίζεται.. Δεν είναι τυχαίο. Υπάρχουν πράγματα που το ταλαιπωρούν. Μα πως να ξεφύγει; Πως να δώσει μια και να τα διώξει; Μπορεί; Γίνεται οι θελήσεις να βρίσκουν πάντα απροσπέραστα εμπόδια; Η μήπως δεν είναι τόσο δυνατές για να πραγματοποιηθούν; Εξαρτώνται από κάτι; Κι αν ναι τι είναι αυτό που τις καθορίζει; Τι δέχεται και πως επηρεάζεται; Τι είναι διατεθειμένο να κάνει αναζητώντας όμορφες στιγμές και τι να υπομένει επαναλαμβάνοντας τη μίζερη πραγματικότητα; Όλα παίζουν το ρόλο τους.. Αυτά που δέχεται. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο ζόρικα.
Είναι πολύ εύκολο να λες σε κάποιον: «δεν υπάρχει δε μπορώ, αλλά δε θέλω». Ε ναι λοιπόν δε μπορώ! Όπως το εννοείς.. Γιατί το «μπορώ» το δικό μου από το «μπορώ» το δικό σου διαφέρουν. Απέχουν.. Και είναι λογικό. Δε μπορείς να σκέφτεσαι σαν «εσύ» όταν το λες αυτό. Δε γίνεται.. Διαφορετικά όρια, εμμονές, αντιλήψεις, βιώματα, ερεθίσματα..
Τα «θέλω» μας εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, μα το πιο σημαντικό είναι το κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να τα αποκτήσουμε, προσγειωμένοι πάντα στη δικιά μας πραγματικότητα. Και δεν αρκεί απλά να προσπαθείς σιγά σιγά κουβαλώντας απ’ τ’ άσχημα, αλλά σε μια στιγμή να τους δώσεις μια και να τους πεις στο διάολο! Θα κάνω τη ζωή δική μου!
Ένας ελιγμός και τα όμορφα στρέφονται μπροστά μας
ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ! Μας αξίζει..
Καλή αρχή και καλή τύχη!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή - πόσο ενοχλητικό είναι αυτό το άσπρο φως
γίνεται προβολέας μέσα στο σκοτάδι
κρύο...
κρυώνω...
Διακρίνω μια σκιά στον τοίχο. Ένας μικρός ιπτάμενος εισβολέας. Τώρα είναι θεόρατος...
με ταράζει
την ησυχία μου
πεταρίζει τριγύρω μου, περνάει δίπλα στο αριστερό αυτί. Αγγίζει τη μύτη
και ξεγλιστρά στην αριστερή ματιά μου
Μένω ακίνητη και παραμονεύω. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή
Στέκεται πάνω στο ποτήρι της μπύρας μου-τι θράσος!
Αρπάζω μια πετσέτα και τον έπιασα!
Κοιτάω την πετσέτα, είναι ολόλευκη - θυμώνω
Επιστρέφω στην ασχολία μου, στην οθόνη μου
αυτή με το ενοχλητικό άσπρο φως
Ακούω ξανά το πετάρισμα του εισβολέα
στρογγυλοκάθεται πάνω στο αγαπημένο μου βιβλίο
Ε αυτό πάει πολύ!
δίνω μια με το χέρι μου
χα! τώρα σε κατατρόπωσα μικρέ
σε έχω κλείσει μέσα στη φούχτα μου, σε νιώθω
Ξεφεύγεις πάλι- τα νεύρα μου!
Δεν σου δίνω καμία σημασία, πολύ μας ζάλισες με την παρουσία σου, έτσι απρόσκλητος
ναχεις και τόσα δικαιώματα! Να θες να μοιραστείς το δωμάτιό μου, τη μπύρα μου, τα βιβλία μου...
Κάθεσαι πάνω στη μύτη μου
σε διώχνω με μανία, ανοίγω το παράθυρο, σε πετάω έξω
Ναι… ναι… τώρα είμαι ευχαριστημένη...
ησύχασα...
ουφ...
ουφ...
...
Επιστρέφω στην οθόνη μου, πάω να συνεχίσω τη δουλειά μου. Το άσπρο φως με χτυπάει, με ανακρίνει.
Τα δάχτυλά μου μαζεύτηκαν, δεν μπορώ να γράψω άλλο
Δεν καταλαβαίνω. Σηκώνομαι. Ψάχνω. Ο νους μου τριβελλίζεται γύρω από το μικρό εισβολέα
Μια ανησυχία διάχυτη με ορίζει
το δωμάτιο με πνίγει
η σιωπή του με τρομάζει
Κάποιος χτυπάει
πλησιάζω στο παράθυρο και σε βλέπω να χτυπάς το τζάμι επίμονα
χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγω το παράθυρο και κουρνιάζεις στην παλάμη μου
τα φτερά σου ανοιγοκλείνουν χαρούμενα
σηκώνεσαι και μου κάνεις νεύμα
σε ακολουθώ και προχωράμε
πηγαίνεις πολύ γρήγορα, ανοίγεις το δρόμο με τις φτερούγες σου
δεν προλαβαίνω να κοιτάω τη διαδρομή όλα περνούν και φεύγουν μεμιάς
άσπρο φως, γλυκό, καθάριο, αληθινό
χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, άνθρωποι,
διασκεδάζω
νιώθω χαρούμενη
ευτυχισμένη
νιώθω ζεστασιά...
Επηρεασμένη από ένα anima ταινιάκι μικρού μήκους …
Πολύ όμορφο κείμενο!
Θα 'θελα να μάθω βέβαια τί είδες σε αυτήν τη διαδρομή, αλλά μάλλον το άφησες να το φανταστούμε εμείς.. Και μπορώ να πω ότι έτσι όπως το φαντάζομαι μου φαίνεται πολύ ατμοσφαιρικό..
Δημοσίευση σχολίου