Το πρωινό ξύπνημα...

Ώρα 7.00 πμ Μια δυνατή μελωδία εισβάλει ξαφνικά στον ονειρικό σου κόσμο. Προσπαθείς να καταλάβεις από που είναι.. Όλο και δυναμώνει. Σε ταράζει. Είναι εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου που σε οδηγούν στον καθιερωμένο αναστεναγμό. Πφφφ.. Τα μάτια προσπαθούν να ανοίξουν.. Δέκα λεπτά ακόμη.. Αφύπνιση; ok.. Και ξανά αυτός ο απαίσιος ήχος. Πετάγεσαι! Όλα σου μοιάζουν συνηθισμένα. Δεύτερος αναστεναγμός και ξαπλώνεις ξανά. Άντε πάλι.. Μόνο που αυτή τη φορά το κάνεις με τα μάτια ανοιχτά. Ξέρεις πως αν κλείσουν μπορεί ν’ αργήσουν ξανά.. Δε σε παίρνει. Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Σα να θες να τον πείσεις για κάτι.. Πόσο ανάγκη έχεις λίγο χρόνο ακόμα; Τι ανακούφιση.. Οι σκέψεις στιγμιαίες τρέχουν σε γρήγορους ρυθμούς. Πρωί, αφεντικό, φωνές, νυστάζεις, μαγαζί, δε θέλεις αλλά πρέπει, λίγο ακόμη, βλαστήμιες, σκατά.. Δε σ’ αφήνουν.. Σηκώνεσαι! Το μυαλό αν και θολωμένο, ξέρει.. δεν είναι Κυριακή, ξέρει.. δε ξυπνάς για κάτι άλλο, ξέρει τι πρέπει να κάνει.. Τα πάντα πλέον γίνονται ρομποτικά. Πάς στο μπάνιο, κατουράς, πλένεσαι, επιστρέφεις, ντύνεσαι.. Κουζίνα, καφές, τσιγάρο. Κοιτάς λίγο απ’ το παράθυρο. Αυτοκίνητα τσουλάνε, κόσμος περπατάει, ο βενζινάς έχει ήδη ανεβάσει τα ρολά, ο ήλιος δε λέει ακόμα να φανεί πίσω απ’ τις πολυκατοικίες Ίδια εικόνα κάθε πρωί. Δεν έχεις βαρεθεί; Κι όμως κοιτάς.. Σα να ψάχνεις μια διαφορετική στιγμή σ’ αυτό το γαμημένο πρωινό σου. Σα να θες να αφεθείς για λίγο.. Ρολόι, έχεις ήδη αργήσει. Λίγες τζούρες ακόμα και μαζεύεις τα πράγματά σου. Κινητό, τσιγάρα, πορτοφόλι. Βιάζεσαι.. Σκέφτεσαι αν έχεις ξεχάσει κάτι. Κλειδιά, πόρτα. Εφτά και εικοσικάτι λεπτά.. Ώρα για δουλειά!

...με εξαγριώνει!